بنده گی

تنها نه آنانی که بدون اندیشه

آموزه های آسمانی را

بی وقفه ، تکرار می کنند؛

و زمانها و مکانها را وزن می کنند؛

که تمامی دلباختگان فرو رفته در زمین

و آنانی که حاضر اند حتا برای اهتزاز بیرق کشورشان

جان، در طبق اخلاص نهند

مغز خویش را برای شستشو به عاریت نهاده اند.

پرستش، عارضه ی هولناک و معشوقه ی دائمی انسانهاست

تنها اندام این بت است که گوناگون تراش میخورد

چرا که هر قومی سایه ای از خویش را

در پیکر پروردگارش، به یادگار باقی می گذارد

باید در درون انسان جستجو کرد

چرا که دچار افیون تقدس بخشیدن به اشیاء ساده است

و طوق بندگی را از پذیرفتن مسئولیت خویشتن عزیزتر میدارد

و اگر گاهی این طناب هادی

اندکی شل شده ، از کشش بیافتد

انگار چیزی را از وجود او کسر کرده اند

و چونان کوری مست، که عصایش به تاراج رفته است

گاهی به چپ می کوبد و زمانی به راست

میل به باز آفرینش اسطوره ها و سمبلها

و الگو قرار دادن قهرمانان

حتا در جزئی ترین گفتارها ، کردارها و پندارها

پاسخی به همین نیاز دهشتناک است

آنکس که بدون منطق از تیم محبوبش سخن می راند

و اشک خویش را به سان یک قربانی

به مسلخ شکستها و پیروزی هایش می برد

و یا آنکه کورکورانه از اصول گروهی طرفداری می کند

و حاضر است برای سربلندی آرمانش

تمام به ظاهر هنجارهای خود پذیرفته را فراموش کند

دچار گرداب همین بیماری است.

ما همواره اسیر مثلث اولوهیت ایم

گاهی به پیشگاه پدر بندگی می کنیم

و دیگر زمانی در حضور  پسر، بردگی

گر چه در پرده های گوناگون

دل خوش به نقشهای متفاوتیم

جمله، بازیچه ی دستان بازیگردان واحدیم

کافی است اندکی تعمق کنیم

آیا مقدس ترین میثاقهای درون زندگی هر شخص

فراسوی قراردادهای کهنه ی قدیمی است؟

آیا فرآیند استحاله تقدس یافتن یک جسم عادی

خود معجزه ای سترگ نیست؟

آیا یک پرچم قبل از اکتشاف آن

چیزی جز  ترکیب ساده ی چند رنگ است!؟

آیا واقعاً آب و خاک مقدس است؟  

پ.ن.۱: نگاهی به "محاکمه" ی فرانتس کافکا  

پ.ن.۲: با پوزش بسیار نظرات پس از تایید نمایش داده می شود زین پس، خب!؟